Φόρουμ
Στην τάξη του Τοτού, η δασκάλα μαθαίνει στα παιδιά τα κατοικίδια ζώα. Την άλλη μέρα, κάθε παιδάκι πρέπει να φέρει στην τάξη ένα κατοικίδιο δικό του ή κάποιου γνωστού του.
Έτσι λοιπόν, το άλλο πρωί σηκώνει η δασκάλα πρώτα την Αννούλα:
- Για πες μας, Αννούλα, τι μας έφερες;
- Έφερα τον Αζώρ, κυρία. Ο Αζώρ είναι το σκυλάκι μας.
- Μπράβο, Αννούλα, λέει η δασκάλα. Κάθισε.
Μετά, φωνάζει τον Γιωργάκη:
- Εσύ Γιωργάκη, τι ζώο μας έφερες;
- Έφερα τη Λούσι, κυρία. Η Λούσι είναι η γάτα της θείας
μου.
- Μπράβο, Γιωργάκη, κάθισε, λέει η δασκάλα.
Σηκώνει μετά τη Μαρία:
- Τι ζώο μας έφερες Μαρία;
- Εγώ έφερα μια κοτούλα της γιαγιάς μου, κυρία (δεν είχε ακόμη πέσει σύρμα για τη νόσο των πουλερικών...)
- Μπράβο, Μαρία, πολύ καλά! λέει η δασκάλα.
Να μην τα πολυλογούμε, όλα τα παιδιά έδειξαν από ένα
ζωάκι. Στο τέλος, η δασκάλα ρωτάει τον Τοτό:
- Εσύ, Τοτέ, δεν βλέπω να έφερες ζωάκι;
- Και βέβαια έφερα, κυρία! Εδώ το έχω, και της δίνει ένα σπιρτόκουτο.
- Τι είναι αυτό, Τοτέ, ρωτάει η δασκάλα (που τον κοιτάει ήδη με τρομαγμένο μάτι, πολλάκις παθούσα γαρ...)
- Ανοίξτε κυρία, ανοίξτε...
- Α, κάτι βλέπω εδώ, τι είναι αυτό το γρομπαλάκι, τι μικρό που είναι!
- Θέλει μεγεθυντικό φακό κυρία! Κοιτάξτε...
Παίρνει η δασκάλα το φακό, γουρλώνει το μάτι, κοιτάει:
- Α, ναι, ναι, το βλέπω! Ωραίο που είναι, έχει και πολλά ποδαράκια! Και δε μου λες, Τοτέ, τι ζωάκι είναι αυτό;
- Λιάγκουρας, κυρία, Λιάγκουρας!
- Και πού το βρήκες, Τοτέ;
- Στα αρχίδια μου, κυρία!
Χαμός στην τάξη, φωνές, κακό... η δασκάλα αναψοκοκκινισμένη φωνάζει στον Τοτό "Πως τολμάς, παλιόπαιδο" και "Τέτοια ανατροφή σου δώσανε;", "Αύριο θα μου φέρεις ένα κατοικίδιο, και αυτή τη φορά κανονικό, αλλιώς μαύρο φίδι που σε έφαγε..."
Την άλλη μέρα το πρωί, μέσα στην καλή χαρά ο Τοτός στην τάξη. Τον σηκώνει η δασκάλα:
- Λοιπόν, Τοτέ, πού είναι το κατοικίδιο που έπρεπε να
μας φέρεις;
- Εδώ το έχω, κυρία! - και της δίνει μια δαχτυλήθρα.
- Τι είναι αυτά, Τοτέ, πάλι τα ίδια; Δεν σε προειδοποίησα;
- Όχι, κυρία, ανοίξτε να δείτε, σας παρακαλώ!
Τέλος πάντων, ανοίγει η δασκάλα, για να δούμε τι θα
δούμε... παίρνει το μεγεθυντικό φακό και κοιτάει...
- Δε βλέπω τίποτα. Αδειο είναι!
- Όχι κυρία, όχι με το φακό! Μικροσκόπιο θέλετε!
Εδώ που φτάσαμε, βάζει η δασκάλα το "δείγμα" στο μικροσκόπιο, ρυθμίζει, και...
- Α, ναι, κάτι φαίνεται εδώ. Πω πω, αυτό πια είναι τελείως μικροσκοπικό! Έχει και πάρα πολλά ποδαράκια!
- Είδατε, κυρία! λέει ο Τοτός.
- Πώς το λένε, Τοτέ, αυτό το πράγμα;
- Μάγκουρα, κυρία!
- Και πού τον βρήκες αυτό τον Μάγκουρα, Τοτέ; Όχι εκεί που βρήκες και το άλλο, ελπίζω, το καλό που σου θέλω!
- Α, όχι κυρία, καθόλου!
- Α, ωραία! Λοιπόν, πού το βρήκες;
- Στα αρχίδια του Λιάγκουρα, κυρία!
Έτσι λοιπόν, το άλλο πρωί σηκώνει η δασκάλα πρώτα την Αννούλα:
- Για πες μας, Αννούλα, τι μας έφερες;
- Έφερα τον Αζώρ, κυρία. Ο Αζώρ είναι το σκυλάκι μας.
- Μπράβο, Αννούλα, λέει η δασκάλα. Κάθισε.
Μετά, φωνάζει τον Γιωργάκη:
- Εσύ Γιωργάκη, τι ζώο μας έφερες;
- Έφερα τη Λούσι, κυρία. Η Λούσι είναι η γάτα της θείας
μου.
- Μπράβο, Γιωργάκη, κάθισε, λέει η δασκάλα.
Σηκώνει μετά τη Μαρία:
- Τι ζώο μας έφερες Μαρία;
- Εγώ έφερα μια κοτούλα της γιαγιάς μου, κυρία (δεν είχε ακόμη πέσει σύρμα για τη νόσο των πουλερικών...)
- Μπράβο, Μαρία, πολύ καλά! λέει η δασκάλα.
Να μην τα πολυλογούμε, όλα τα παιδιά έδειξαν από ένα
ζωάκι. Στο τέλος, η δασκάλα ρωτάει τον Τοτό:
- Εσύ, Τοτέ, δεν βλέπω να έφερες ζωάκι;
- Και βέβαια έφερα, κυρία! Εδώ το έχω, και της δίνει ένα σπιρτόκουτο.
- Τι είναι αυτό, Τοτέ, ρωτάει η δασκάλα (που τον κοιτάει ήδη με τρομαγμένο μάτι, πολλάκις παθούσα γαρ...)
- Ανοίξτε κυρία, ανοίξτε...
- Α, κάτι βλέπω εδώ, τι είναι αυτό το γρομπαλάκι, τι μικρό που είναι!
- Θέλει μεγεθυντικό φακό κυρία! Κοιτάξτε...
Παίρνει η δασκάλα το φακό, γουρλώνει το μάτι, κοιτάει:
- Α, ναι, ναι, το βλέπω! Ωραίο που είναι, έχει και πολλά ποδαράκια! Και δε μου λες, Τοτέ, τι ζωάκι είναι αυτό;
- Λιάγκουρας, κυρία, Λιάγκουρας!
- Και πού το βρήκες, Τοτέ;
- Στα αρχίδια μου, κυρία!
Χαμός στην τάξη, φωνές, κακό... η δασκάλα αναψοκοκκινισμένη φωνάζει στον Τοτό "Πως τολμάς, παλιόπαιδο" και "Τέτοια ανατροφή σου δώσανε;", "Αύριο θα μου φέρεις ένα κατοικίδιο, και αυτή τη φορά κανονικό, αλλιώς μαύρο φίδι που σε έφαγε..."
Την άλλη μέρα το πρωί, μέσα στην καλή χαρά ο Τοτός στην τάξη. Τον σηκώνει η δασκάλα:
- Λοιπόν, Τοτέ, πού είναι το κατοικίδιο που έπρεπε να
μας φέρεις;
- Εδώ το έχω, κυρία! - και της δίνει μια δαχτυλήθρα.
- Τι είναι αυτά, Τοτέ, πάλι τα ίδια; Δεν σε προειδοποίησα;
- Όχι, κυρία, ανοίξτε να δείτε, σας παρακαλώ!
Τέλος πάντων, ανοίγει η δασκάλα, για να δούμε τι θα
δούμε... παίρνει το μεγεθυντικό φακό και κοιτάει...
- Δε βλέπω τίποτα. Αδειο είναι!
- Όχι κυρία, όχι με το φακό! Μικροσκόπιο θέλετε!
Εδώ που φτάσαμε, βάζει η δασκάλα το "δείγμα" στο μικροσκόπιο, ρυθμίζει, και...
- Α, ναι, κάτι φαίνεται εδώ. Πω πω, αυτό πια είναι τελείως μικροσκοπικό! Έχει και πάρα πολλά ποδαράκια!
- Είδατε, κυρία! λέει ο Τοτός.
- Πώς το λένε, Τοτέ, αυτό το πράγμα;
- Μάγκουρα, κυρία!
- Και πού τον βρήκες αυτό τον Μάγκουρα, Τοτέ; Όχι εκεί που βρήκες και το άλλο, ελπίζω, το καλό που σου θέλω!
- Α, όχι κυρία, καθόλου!
- Α, ωραία! Λοιπόν, πού το βρήκες;
- Στα αρχίδια του Λιάγκουρα, κυρία!
