Φόρουμ
Στίχοι: Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική: Μη διαθέσιμο
Πρώτη εκτέλεση: Goin'Through
Δεν κάνω διακοπές σου δίνω αυτό που θες (x4)
Είναι γνωστή η συνταγή για να περάσεις καλά
Χωρίς να πρέπει να μεθύσεις να τα βλέπεις διπλά
Κάποιες φορές σε ξεγελά σου παίρνει και τα μυαλά
Σαν ν’ αποφασησ’ η ζωή να σου χαμογελά
Ειλικρινά πάλι περνά απ’ το μυαλό μου ξανά
Ξυπνάει μέσα μου κοινά αισθήματα και γυρνά στο πουθενά
Όπως η j fox στο μέλος γυρνά με τόσο πάθος ίδιο με τ’ Αλέξη Ζορμπά
Είναι πολλά τα κιλά και μιλούν στιχουργικά
Επεμβαίνουν στη ζωή σου με γάντια χειρουργικά
Αφαιρώ όλα τα βάρη για να πάρει χαρά
Με διαφορά κάνω πάλι ό,τι κάνω καλά
Να σου κουνάω το κεφάλι στο ρυθμό μου ξανά
Είναι αγνά πιο πολλά συναισθήματα’ απλά
Στην πυρά ρίξε αυτά που σου κάνουν ζημιά
Τα πικρά είμαι ‘δω να στα κάνω γλυκά
Τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ χωρίς διαλείμματα καθόλου
Ούτε ένα ρεπό
Δεν κάνω διακοπές, σου δίνω αυτό που θες
Τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ χωρίς διαλείμματα καθόλου
Ούτε ένα ρεπό
Δεν κάνω διακοπές σου δίνω αυτό που θες
Δεν έχω πάει διακοπές όμως περνάω καλά
Έχω τους στίχους και τα λόγια πάντα για συντροφιά
Έχω του κόσμου την αγάπη που μου δίνει πολλά
Δεν σου δανείζω την αλήθεια στην χαρίζω απλά
Θέλω να πάω μπροστά θέλω να κάνω πολλά
Θέλω η μουσική να σου αγγίζει πάντα την καρδιά
Έτσι μόνο ταξιδεύω, το μυαλό μου εκπαιδεύω
Τα ετοιμάζω και σου στέλνω στίχους κυβισμούς αν έχω
Δεν κάνω διακοπές δεν ξέρω τι μου λες
Είμαι πάντως καιρού εξού κι όλες τις εποχές
Εσύ ποτέ δεν φταις ρίξτα όλα σε μας
Πάλι θα το τραγουδάς θα τ’ ακούς όπου κι αν πας
Όπου γυρνάς γυρίζεις πίσω πάλι και λες οι αντοχές είναι πολλές
Ξέρω πως δεν το θες αν σήμερα ήταν αύριο θα σ’ άφηνα στο χθες
Τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ χωρίς διαλείμματα καθόλου
ούτε ένα ρεπό
δεν κάνω διακοπές σου δίνω αυτό που θες
τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ χωρίς διαλείμματα καθόλου
ούτε ένα ρεπό
δεν κάνω διακοπές σου δίνω αυτό που θες
χωρίς στυλό, διαβατήριο, μοναχά τους στίχους
διακοπές στην Αθήνα σε ασπρόμαυρους τοίχους
σε ταράτσες κεραίες και στη Βούλα ξαπλώστρες
μέσα κι έξω από μπαρ κι οι γνώστες πάντα μόστρες
και περνάνε οι νύχτες φτάνει πάλι ξημέρωμα
όλο το βράδυ σφηνάκια εξουδετέρωνα
φωτιά στα μπαρ θυμίζοντας το Νέρωνα μαχαίρωμα στην πλάτη
με κάποιους ξενέρωνα κάθε λιμάνι καημός
κάθε καημός και δάκρυ ίδια φράση στόμα, στόμα
ίδια απ’ άκρη σ’ άκρη χωρίς μοντάζ μόνο χείλη με χείλη
παρ’ το χαμπάρι μ’ αγαπάς κι ας μην είμαστε φίλοι
τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ χωρίς διαλείμματα καθόλου
ούτε ένα ρεπό
δεν κάνω διακοπές σου δίνω αυτό που θες (x4)
